Metodyka analizy finansowej w kontekście budowy kapitału zależnego
Największe kapitały żelazne zostały zgromadzone w Stanach Zjednoczonych. Większość funduszów odpowiedzialnych za rozwój kapitałów żelaznych, zarówno instytucjonalnych (uniwersytety), jak i społecznych (organizacje non-profit) przyjęło strategię inwestycyjną określaną często jako Endowment Model (EM). Podejście to zostało opracowane przez Davida Swensena z Uniwersytet Yale i spopularyzowane przez inne fundusze w drugiej połowie latach 90-tych XX wieku. W ramach EM, inwestor identyfikuje kilka klas aktywów, które w jego ocenie oferują obietnicę zadowalającego zysku, tzw. odpowiednią premię za ryzyko. Oprócz akcji i obligacji tworzących zasadniczą strukturę do EM włączyć można również szereg form inwestycji alternatywnych, takich jak:
- venture capital,
- nieruchomości na rynku prywatnym,
- fundusze hedgingowe,
- kontrakty terminowe typu managed futures,
- infrastrukturę,
- surowce naturalne / towary.
Należy zaznaczyć, że inwestycje alternatywne umożliwiają dokonanie transakcji na rynkach, które są mniej efektywne niż rynki akcji i obligacji, a tym samym niedostępne dla inwestycji związanych z obszarem zasadniczej struktury EM.
Model inwestycyjny
Kapitał żelazny powinien być inwestowany i zarządzany przez specjalistów w oparciu o szeroki portfel inwestycyjny. W celu maksymalizacji zysków należy prowadzić stały monitoring działań i w sytuacji zmian uwarunkowań rynkowych podejmować energiczne działania.
Niezbędne jest wskazanie pięciu poniższych elementów, które pozwolą na osiąganie zysków w sposób świadomy ryzyka, a jednocześnie będą budować wśród Zarządu, pracowników, członków i wolontariuszy Fundacji świadomość znaczenia kapitału żelaznego.
- Dywersyfikacja portfela inwestycyjnego
Zdywersyfikowany portfel inwestycyjny powinien wykraczać poza prostą alokację środków w krajowe akcje notowane na giełdzie i podstawowe instrumenty o stałym dochodzie. Poprzez inwestowanie w instrumenty globalne i wprowadzenie strategicznej ekspozycji na inne aktywa, uzyskana zostanie większa niż standardowa odporność na napięcia rynkowe, generując jednocześnie w ten sam poziom długoterminowego wzrostu.
2. Premia za płynność
Należy uwzględniać inwestycje zakładające tzw. premię za płynność (ang. liquidity premium). W takim wypadku zwrot otrzymywany jest za alokację kapitału w aktywa, które nie mogą być łatwo i efektywnie zamienione na gotówkę, lecz w długoterminowej perspektywie będą miały wyższą stopę procentową niż aktywa krótkoterminowe.
3. Specjalizacja
Należy dążyć do współpracy z wysokiej klasy specjalistami z obszaru zarządzania inwestycjami. W ten sposób poprzez podejmowane decyzje dot. selekcji papierów wartościowych i doboru odpowiedniej strategii można uzyskać wysoki zwrotów nieskorelowanych z rynkowym ryzykiem.
4. Premia za ryzyko
Należy dążyć do uzyskania premii za ryzyko. Oznacza to tzw. ekspozycję na czynniki ryzyka i w perspektywie długookresowej prowadzi do nadwyżkowych zysków jako nagrody dla inwestora podejmującego systematycznie ryzyko.
5. Zarządzanie dynamiczne
Zarządzanie dynamiczne zwykle wiąże się z redukcją pozycji w najgorszych klasach aktywów przy jednoczesnym dodawaniu pozycji w aktywach o najlepszych wynikach. W ten sposób usuwa się wolumen aktywów o spodziewanej niższej stopie zwrotów, a co za tym idzie, zwiększa się efektywność alokowanych środków.
